Het verhaal is bekend hoe God voor het volk Israël zorgde toen het door de woestijn trok: ‘En zij leden geen dorst, toen Hij hen leidde door de woeste plaatsen’ (Jes.48: 21). De geschiedenis vertelt hoe Mozes op de rots moest slaan waardoor het water uit de rots stroomde (Ex 17: 6).
Jesaja spreekt echter niet over Mozes; Degene Die de rots kloofde is Hij met een hoofdletter. Hoewel in de grondtekst die hoofdletter niet wordt terug gevonden, verwijst de tekst wel degelijk naar God Zelf. Het was God, Die Mozes de instructies gaf en Hij was het zelfs die op de Rots stond: ‘Zie, Ik zal daar vóór u op de rots bij de Horeb staan. Dan moet u op de rots slaan, en er zal water uitkomen’ (Ex. 17: 6).
God is Degene die de wonderen doet, wij mogen Zijn instrumenten zijn. Hetzelfde zien we later in de eerste gemeente. Daar waar Petrus door de straten liep, werden zieken neergelegd, opdat wanneer Petrus voorbijkwam, ook maar zijn schaduw op iemand van hen zou kunnen vallen…en zij werden allen genezen’ (Hand. 5: 15-16).
In Marcus lezen we: ‘En de Here werkte mee en bevestigde het Woord door de tekenen die erop volgden’ (Marc. 16: 20). Het was de schaduw van Petrus, maar het wonder van God.
Alleen wanneer wij dicht bij Jezus leven, kunnen we Zijn instructies verstaan. Alleen als we in Zijn schaduw staan, dan zullen de tekenen daarvan zichtbaar zijn. Jezus zegt: ‘Zonder Mij kunt u niets doen’ (Joh. 15: 5). Voor alles wat Hij door ons heen doet mag Hij dan ook alle eer ontvangen. Wij mogen net als Johannes de Doper ons verheugen in wat Hij doet en daarbij altijd doorverwijzen naar Hem:
‘Wie de bruid heeft, is de Bruidegom, maar de vriend van de Bruidegom, die erbij staat en Hem hoort, verblijdt zich zeer over de stem van de Bruidegom… Hij moet meer worden, ik echter minder’ (Joh. 3: 29-30)
