We verlangen als mens allemaal naar erkenning en acceptatie. Of je nu christen bent of niet, ten diepste hebben we een Vader nodig die ons liefheeft en ons omarmt. Dat is bij de schepping al in ons gelegd en hebben we bij onze geboorte meegekregen. Die acceptatie geeft rust en zekerheid.
Mensen die God niet kennen als Vader, zoeken die rust bewust of onbewust in allerlei andere zaken. Dat kan in een carrière zijn, geld, roem of materialisme. Toch brengen die dingen geen echte vrede. Het verhaal van de verloren zoon laat dat heel duidelijk zien (Lukas 15: 11). Je kunt reizen naar verre landen, erop los leven en van alles genieten wat het leven te bieden heeft. Daarmee overschreeuw je de roep diep van binnen naar liefde en geborgenheid. De zoon in het verhaal zag dat uiteindelijk pas in toen hij niets meer te besteden had.
Soms brengt God ons op een dieptepunt om ons te laten inzien dat Hij als Vader met open armen op ons wacht. Bij Hem mogen we thuis komen. ‘Vader van wezen, dat is God in Zijn heilige woning; een God Die eenzamen in een huisgezin plaatst’ (Psalm 68: 6). Wat is het goed om te weten dat die Vader er wil zijn en naar ons uitreikt. We zijn niet verlaten en aan onszelf overgeleverd. We mogen ons overgeven aan de Vader, Die Zijn liefde met ons wil delen. Ook vandaag kijk Hij weer naar je uit…
